ภาพเก่าเล่าเรื่อง : 14 มิถุนายน 2538 โศกนาฏกรรมโป๊ะล่มพรานนก คร่า 29 ชีวิตจมบาดาลเจ้าพระยา
.
ภาพข่าวเมื่อวันที่ 14 มิถุนายน 2538
.
เหตุการณ์โป๊ะล่มท่าเรือพรานนก
.
เช้าวันที่ 14 มิถุนายน 2538 เวลา 7.30 น. ขณะที่ประชาชน นักเรียน นักศึกษา จำนวนร่วม 100 คน กำลังเดินทางข้ามเรือจากท่าพรานนก เพื่อที่จะไปยังฝั่งท่าพระจันทร์ ในชั่วโมงเร่งด่วนที่ทุกคนต่างต้องการที่จะรีบไปทำภารกิจของตัวเอง หลายคนเบียดเสียดกันลงไปที่โป๊ะเรือ ซึ่งมีขนาดประมาณ 10 คูณ 20 เมตร และอยู่ในสภาพเก่าจนรับน้ำหนักไม่ไหว โดยผู้ได้รับบาดเจ็บ เล่าวินาทีชีวิตว่า ขณะที่เรือด่วนแล่นจากจังหวัดนนทบุรี เข้ามาเทียบท่า ผู้ควบคุมท่าเป่านกหวีดสัญญาณให้คนลงไปยังท่าเรือ ทำให้ประชาชนจำนวนมากกรูกันลงไปเพื่อแย่งกันหลงเรือจนโป๊ะล่มลง เมื่อโป๊ะจมลงสู่แม่น้ำเจ้าพระยา คนที่ว่ายน้ำเป็นก็โผล่ศีรษะขึ้นมาพ้นน้ำ แต่ก็มีอีกหลายคนที่จมลงไปพร้อมกับโป๊ะเรือ คนที่อยู่บนฝั่งก็พยายามช่วยเหลือ นำส่งโรงพยาบาลศิริราช
.
ผ่านไปไม่นานหน่วยกู้ภัยตำรวจน้ำและเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องเร่งระดมกำลังการค้นเหลือค้นหาผู้สูญหาย โดยกองทัพเรือจัดชุดประดาน้ำ ร่วมกับอาสากู้ภัย และตำรวจ เร่งการค้นหาเชื่อว่ายังมีอีกหลายคนที่ติดอยู่บริเวณหลังคาของโป๊ะเรือดังกล่าว โดยกองทัพเรือ พยายามใช้เครนขนาดใหญ่เพื่อยกโป๊ะขึ้น แต่ก็คว้าน้ำเหลวเพราะโป๊ะเรือติดอยู่กับเสาหลัก กรมเจ้าท่าจึงคิดที่จะใช้ถังและถุงลม อัดก๊าซเพื่อพยุงโป๊ะให้ลอยตัวขึ้น
.
พล.ต.ท.โสภณ วาราชนนท์ ผู้บัญชาการตำรวจนครบาล ณ ขณะนั้น เข้าตรวจสอบที่เกิดเหตุเตรียมดำเนินคดีทั้งในส่วนของอาญา และกฎหมายการเดินเรือในน่านน้ำไทย
.
ร้อยเอกกฤษฎา อรุณวงษ์ ณ อยุธยา ผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานคร ณ ขณะนั้น เข้าตรวจสอบ พบว่าโป๊ะดังกล่าวเอกชนเช่าสัมปทาน โดยมีกำหนดที่จะส่งคืนให้กับกรุงเทพฯ ในวันเกิดเหตุ
.
นายประพัฒน์ หงษ์ทอง ผอ.กองสงเคราะห์ กรมประชาสงเคราะห์ ระบุว่า จะให้เงินช่วยเหลือ จัดการศพผู้เสียชีวิตรายละ 10,000 บาท ส่วนผู้เสียชีวิตที่เป็นหัวหน้าครอบครัว ได้รับเงินช่วยเหลือไม่เกินรายละ 25,000 บาท ผู้ได้รับบาดเจ็บต้องรักษาตัวในโรงพยาบาลตั้งแต่ 3 วันขึ้นไปได้รับเงินช่วยเหลือรายละ 3,000 บาท หากรักษาตัวนานกว่า 30 วัน ได้รับเงินยังชีพรายละ 2,000 บาทต่อเดือน จนกว่าจะออกจากโรงพยาบาล
.
กระทั่ง เวลาประมาณ 21.00 น. เจ้าหน้าที่ยุติการค้นหา เพราะสามารถกู้โป๊ะเรือขึ้นมาได้แล้ว ยอดผู้เสียชีวิต ณ ขณะนั้น คือ 24 คน
.
15 มิถุนายน 2538 เวลาประมาณ 12.00 น. เจ้าหน้าที่พบร่างผู้เสียชีวิตอีก 2 คน อยู่ที่ท่าน้ำหน้าวัดระฆังและวัดกัลยาณมิตร ห่างจากจุดเกิดเหตุประมาณ 500 เมตร และมีผู้ได้รับบาดเจ็บเสียชีวิตที่โรงพยาบาลเพิ่มอีก 1 คน รวมยอดผู้เสียชีวิตกลายเป็น 27 คน
.
เมื่อตรวจสอบสัญญาพบว่า รองปลัดกรุงเทพมหานคร ณ ขณะนั้น ทำสัญญากับบริษัทสุภัทรา ออกให้เมื่อวันที่ 12 กุมภาพันธ์ 2535 กำหนดระยะเช่าท่าเทียบเรือ 3 ปี ตั้งแต่วันที่ 1 มิถุนายน 2535 ถึงวันที่ 31 พฤษภาคม 2538 ซึ่งบริษัทนี้ได้รับสัมปทานต่อเนื่องมาตั้งแต่ปี 2508 การเช่าครั้งนี้ คิดค่าเช่า 26,620 บาทต่อเดือน ค่าบำรุงรักษาให้กรุงเทพมหานครเป็นเงิน 99,832 บาทต่อปี และค่าประกันวินาศภัย 800,000 บาท
.
ย้อนกลับไปเมื่อวันที่ 4 พฤษภาคม 2536 คณะรัฐมนตรีมีมติให้ท่าเทียบเรือของเอกชน เมื่อหมดสัมปทานแล้ว ให้เป็นท่าเทียบเรือสาธารณะ อยู่ในความดูแลของกรมเจ้าท่า ในวันเกิดเหตุท่าเทียบเรือพรานนก หมดสัญญาสัมปทานไปแล้ว 14 วัน อยู่ระหว่างส่งมอบคืนให้แก่กรุงเทพมหานคร และจะส่งมอบให้แก่กรมเจ้าท่าต่อไป ซึ่งการส่งมอบจะต้องเกิดขึ้นภายใน 7 วันหลังจากหมดสัญญา ในระหว่างที่ยังไม่รับมอบ บริษัทต้องเสียค่าปรับวันละกว่า 8,000 บาท หากเกิน 7 วันกรุงเทพฯ จะยึดคืนทันที ซึ่งปลัดกรุงเทพมหานคร ณ ขณะนั้น ยอมรับว่า อาจจะมีความผิดพลาดหลายจุด
.
บทสรุปสุดท้ายเหตุการณ์ครั้งนี้มีผู้เสียชีวิตทั้งหมด 29 คน หลายคนในนั้นเป็นเด็กนักเรียน ขณะช่วยเหลือและกู้ร่างขึ้นมา ยังคงมีกระเป๋านักเรียนสะพายติดอยู่ที่หลังเป็นภาพที่น่าหดหู่ใจ เพราะสภาพสังคมเมืองที่แออัดของกรุงเทพมหานคร เป็นปัจจัยหนึ่งที่บีบบังคับให้ผู้ที่อยู่อาศัย ต้องดิ้นรนแข่งขันกันทุกฝีก้าว อุบัติเหตุโป๊ะล่มครั้งนี้ เป็นตัวอย่างของชีวิตในเมืองหลวง ที่ทุกคนต้องต่อสู้กับปัญหาการจราจรในกรุงเทพฯ โดยใช้การคมนาคมทางเรือ เพื่อหลีกหนีการจราจรทางบก แต่ก็เกิดเหตุการณ์สลดขึ้น
