แม่ร่ำไห้ ลูกหลอกยักยอกเงินกว่า 6 ล้านบาท

วันที่ 29 มิ.ย. 2567 เวลา 05:02 น.

สนามข่าวเสาร์-อาทิตย์ - มีคดีคล้าย ๆ กับเรื่องของ "อาม่าฮวย" ที่ถูกลูกสาวยักยอกทรัพย์ เกิดขึ้นอีกแล้ว คราวนี้เป็น "แม่" ที่ไว้ใจให้ลูกไปเปิดร้านขายวัสดุก่อสร้าง แต่แล้วกลับวางแผนยักยอกเงินไปกว่า 6 ล้านบาท หมดสิ้นไม่เหลือเงินในบัญชี แถมยังเป็นหนี้อีกหลักล้านบาท ไปฟังความในใจของแม่กันก่อน ทำงานแทบเป็นแทบตาย สะสมเงินมาทั้งชีวิต ใครจะคิดว่าลูกในไส้กลับทำร้ายกันลง "แม่" เล่าให้ฟังว่า ตนเองจบชั้น ป.6 ดิ้นรนทำงานในกรุงเทพฯ อยู่นาน จนตั้งตัวเป็นผู้รับเหมาก่อสร้างได้สำเร็จ ลูกก็มาขอเปิดร้านขายวัสดุก่อสร้าง เพราะเห็นว่าลูกมีประสบการณ์เคยทำงานนี้ ก็ไว้ใจให้ดูแลกิจการ ซึ่งปกติแล้ว ร้านค้าจะมีสต๊อกสินค้าไม่มาก เวลาที่มีลูกค้ามาสั่งซื้อของล็อตใหญ่ ก็จะใช้วิธีสำรองเงินจ่าย เพื่อไปสั่งซื้อกับร้านขายส่ง แล้วนำมาขายต่อให้ลูกค้าอีกที 1 ปีแรกที่เปิดบริษัท ผ่านไปไม่มีปัญหา พอเข้าปีที่ 2 ลูกสาวให้โอนเงินเข้าบัญชีที่ไม่คุ้นเคย อ้างว่าบัญชีเดิมของร้านขายส่งมีปัญหา ก็ไม่นึกเฉลียวใจ โอนเงินไปตามที่ลูกบอก แต่จากนั้นก็เริ่มมีปัญหา ไม่สามารถตรวจสอบบัญชีธนาคารของร้านผ่านแอปฯ ในมือถือได้ แต่เพราะลูกสาวบอกว่าเงินเข้าปกติ ก็เลยไม่ได้ตรวจสอบอะไรอีก ได้แต่ขอให้ลูกช่วยติดต่อธนาคารแก้ปัญหาให้ จากนั้นก็มีคนอ้างตัวเป็นเจ้าหน้าที่ธนาคาร โทร.มาบอกว่า บัญชีมีปัญหาจริง กำลังดำเนินการแก้ไข ตนก็โอนเงินเรื่อยมานับร้อยครั้ง จนเมื่อวันที่ 29 พฤษภาคมที่ผ่านมา ไม่เหลือเงินในบัญชี ตัดสินใจว่าจะเข้าไปเคลียร์ปัญหากับธนาคารเอง ตอนนั้นแหละที่ลูกสาวหายตัวออกจากบ้านไป จนมารู้ความจริงจากธนาคารว่าถูกหลอก จากนั้นก็มาเจอปัญหาอีกว่า ตำรวจ สน.หนองจอก ไม่รับแจ้งความ จึงต้องมาขอให้ตำรวจสอบสวนกลางช่วยเหลือแทน ขณะที่ "น้าสาว" ได้โทร.หา "ส้ม" ลูกสาวของผู้เสียหาย พร้อมกับบอกให้มาพบที่กองปราบฯ ไปฟังกันหน่อยว่า เจ้าตัวพูดว่าอย่างไรบ้าง สุดท้ายก็ไม่มาพบ ไม่ว่าจะเป็นที่กองปราบฯ หรือที่ สน.หนองจอก ก็ตาม เบื้องต้นพนักงานสอบสวน สน.หนองจอก นัดรับแจ้งความ และสอบปากคำ "แม่" อีกทีวันนี้ จริง ๆ ก็มีตัวอย่างมาแล้ว ในคดี "อาม่าฮวย" เรื่องที่ลูกสาวยักยอกเงินของแม่ไป เป็นความผิดฐาน "ลักทรัพย์บุพการี" คดีนั้นศาลสั่งจำคุก 12 ปี ไม่รอลงอาญา ตั้งแต่ศาลชั้นต้นไปจนถึงศาลฎีกา อุทาหรณ์ทางคดีมีแล้ว ได้แต่หวังว่าคดีนี้จะไม่มีจุดจบแบบนี้